‘Jij bent zo sterk, ik heb echt zoveel respect voor jou.’ Op het bankje voor de winkel zitten Juul en Kris. Juul roert met een blank houten stokje in haar cappuccino.
‘Je doet het maar allemaal. Je bent bijna 24/7 vader en moeder tegelijk én je hebt een succesvolle winkel met online ambities.’ Kris glimlacht.
‘Dank je lief. Ik ben inderdaad best sterk maar niet elke dag hoor. Vergis je niet.’ Een grote bonte hond houdt even stil bij het bankje. Hij jankt en geeft een vriendelijk kopje. Ze legt haar hand op zijn kop en kriebelt voorzichtig achter zijn oor.
‘Vroeger was ik ook niet altijd sterk. Ik herinner me genoeg momenten dat ik verdrietig was. Met mijn hond deelde ik dan mijn geheimen. Ik dacht op zo’n moment vaak, ooit als ik later groot ben zal ik gelukkig zijn met mijn man en kinderen. En doe ik alles op mijn manier.’ Met de rug van haar hand veegt ze langs haar neus.
‘Ja, en toen ik dat eenmaal had, was ik ook niet altijd gelukkig. Ik streefde naar iets hogers, nog meer liefde denk ik. Ik zocht het toen vooral buiten mezelf.’
‘Was het een illusie of een wens?’
‘Ik weet het niet. Ik denk dat ik terug wilde naar een oud herkenbaar en vertrouwd gevoel.’
‘Heb je dat oude nu gevonden dan?’
‘Steeds hoor ik een stemmetje dat zegt:”dat lukt toch niet.” Maar hoe harder de stem hoe harder ik mijn best doe om het voor elkaar te krijgen.’
‘Uren stop ik in lezen en onderzoek. En doe ik mijn best om altijd positief te zijn.’
‘Nou dat klinkt wel heel perfectionistisch.’
‘Haha, nou alleen al gezien de rommel in mijn huis kan ik dat wel verwerpen Juul.’
‘Wanneer is die zoektocht dan klaar?’
‘Nou na elke gestrande liefde of andere hobbel ga ik steeds harder op zoek. Ik wil mijn droom leven. Koste wat kost. Ik heb vragen.’ Kris trekt haar rechter been onder zich.
‘Alleen zijn er telkens momenten waarop ik vastloop. De spanning zet zich dan echt muurvast in mijn lijf en ik blokkeer aan alle kanten. Dat zijn de momenten waarop ik me realiseer dat ik aan het overleven ben in plaats van leven.’
‘Heb je dat nu?’
‘Ja, en ik wil dat niet meer. Ik kap er mee om bikkel hard te zijn voor mezelf. Ik word lief en zacht. Niet meer zo streng. Ik wil gewoon leven, kwetsbaar zijn, genieten en vertrouwen op wat er is. Weer echt contact maken met mijn kern. Ik weet dat die kern pure liefde is.’
‘Jeee Kris, wat zeg je dat weer mooi. En ik maar denken dat jij altijd zo zen was.’
‘Ja schat, soms zit het mee en soms zit het tegen. That’s life. We moeten toch meer praten met elkaar, het is toch raar dat jij zelfs niet weet wat er soms bij mij speelt. Stop met al die maskers en filters, dat is toch ook veel eerlijker tegenover onze kinderen. Straks denken zij nog dat wij altijd sterk zijn en dat zij dat ook altijd moeten zijn. Dat is toch een mega slecht signaal.’
‘Meer openheid dus.’
‘Ja, leven met alles erop en eraan. Liefde dus’ Allebei staren ze naar de regendruppels die een plasje bij hun voeten beginnen te vormen.
‘Kom we gaan naar binnen,’ zegt Juul.
Bij elke hobbel komt een stukje van je echte kerntalent boven drijven. Dat wat er komt zorgt er telkens voor dat je je zoveel krachtiger verbindt aan het leven van liefde. Het zit soms heel diep in ons weggestopt. Daar waar echte liefde zit, zijn geen vragen. 
?