Aarde aan mijn kind

‘Telefoon weg, nu!’

‘Hoezo? Ik zit er net op.’

‘Geen discussie, weg! Je moet echt slapen.’

‘Even mijn snapreeksen.’

‘Arggg altijd even dit en even dat. Ik word er echt gestoord van Beer.’ 

‘Het is ook mijn wekker.’

‘Lieverd je verstopt je in je telefoon, voor de tv of achter de computer. Ik kan het niet aanzien. Je zit in een virtuele wereld terwijl je hier op aarde ook nog mee mag doen hoor.’

Je kind toont door zijn telefoongebruik voor jou onacceptabel gedrag. Hij heeft zijn wereld verruild voor een virtuele wereld. Het irriteert je en daarnaast maak je je zorgen. Hoe moet je hier mee omgaan. Wat is wijsheid?

Hoe sta jij op deze aarde? Bekijk jij jezelf wel eens vanuit een theaterzaal? Je zit als toeschouwer in de zaal op rij 3 en jij, met alles erop en eraan, staat op het podium. Je bekijkt jezelf. Wat doe jij? Wie ben jij? Wat houdt je bezig?

Ga jij op tijd naar bed of check jij tot in de late uurtjes je Facebook? Misschien ben jij hooked aan die ene serie op Netflix. Kortom is er veel blauw licht voordat jij in slaap valt? Ben jij een kei in multitasken of heb je voor elke klus aandacht? Luister jij over het algemeen goed of zijn jouw gedachten tijdens dat je met iemand in gesprek bent, bij je boodschappenlijstje, je nieuwe business of dat nieuwe paar laarzen? Neem je tijd om te sporten of is dat je laatste prioriteit van de dag? Kortom waar ligt jouw behoefte?
Wat heb jij, specifiek jij, nodig om je plek in te nemen op deze aarde? Jouw plek waar je jouw stem laat horen.

Misschien ben je te bescheiden? Pas je je voortdurend aan aan anderen? Ben je bang om afgewezen te worden? Heb je het idee dat er geen plek is voor jou, dat het zo prima is? Cijfer je jezelf weg? Of ben je veel in gedachten?

Terwijl Kris de woorden: ‘Aarde aan mijn kind’ en ‘Jij zit in een virtuele wereld’ uitspreekt, realiseert ze zich ineens dat ze zelf met haar hoofd heel ver weg was. Veel gedachten, ideeën, overpeinzingen en gepieker de laatste tijd. Niet gek dat haar kind verdwijnt in virtual reality, daar begeeft zij zich immers ook. Tja, weer wordt het haar duidelijk dat je een ander niet kan veranderen, ook je kind niet. Wat ze wel kan doen is verantwoordelijkheid nemen voor haar eigen gedrag. Het goede voorbeeld geven.  Weg uit haar hoofd en stampen op de grond, het bos in en aarden.

?

Pin It on Pinterest