?

‘Telefoon weg, nu!’

‘Hoezo? Ik zit er net op.’

‘Geen discussie, weg! Je moet echt slapen.’

‘Even mijn snapreeksen.’

‘Arggg altijd even dit en even dat. Ik word er echt gestoord van Beer.’ 

‘Het is ook mijn wekker.’

‘Lieverd je verstopt je in je telefoon, voor de tv of achter de computer. Ik kan het niet aanzien. Je zit in een virtuele wereld terwijl je hier op aarde ook nog mee mag doen hoor.’

Je kind toont door zijn telefoongebruik voor jou onacceptabel gedrag. Hij heeft zijn wereld verruild voor een virtuele wereld. Het irriteert je en daarnaast maak je je zorgen. Hoe moet je hier mee omgaan. Wat is wijsheid?

Hoe sta jij op deze aarde? Bekijk jij jezelf wel eens vanuit een theaterzaal? Je zit als toeschouwer in de zaal op rij 3 en jij, met alles erop en eraan, staat op het podium. Je bekijkt jezelf. Wat doe jij? Wie ben jij? Wat houdt je bezig?

Ga jij op tijd naar bed of check jij tot in de late uurtjes je Facebook? Misschien ben jij hooked aan die ene serie op Netflix. Kortom is er veel blauw licht voordat jij in slaap valt? Ben jij een kei in multitasken of heb je voor elke klus aandacht? Luister jij over het algemeen goed of zijn jouw gedachten tijdens dat je met iemand in gesprek bent, bij je boodschappenlijstje, je nieuwe business of dat nieuwe paar laarzen? Neem je tijd om te sporten of is dat je laatste prioriteit van de dag? Kortom waar ligt jouw behoefte?
Wat heb jij, specifiek jij, nodig om je plek in te nemen op deze aarde? Jouw plek waar je jouw stem laat horen.

Misschien ben je te bescheiden? Pas je je voortdurend aan aan anderen? Ben je bang om afgewezen te worden? Heb je het idee dat er geen plek is voor jou, dat het zo prima is? Cijfer je jezelf weg? Of ben je veel in gedachten?

Terwijl Kris de woorden: ‘Aarde aan mijn kind’ en ‘Jij zit in een virtuele wereld’ uitspreekt, realiseert ze zich ineens dat ze zelf met haar hoofd heel ver weg was. Veel gedachten, ideeën, overpeinzingen en gepieker de laatste tijd. Niet gek dat haar kind verdwijnt in virtual reality, daar begeeft zij zich immers ook. Tja, weer wordt het haar duidelijk dat je een ander niet kan veranderen, ook je kind niet. Wat ze wel kan doen is verantwoordelijkheid nemen voor haar eigen gedrag. Het goede voorbeeld geven.  Weg uit haar hoofd en stampen op de grond, het bos in en aarden.

?

De deur van de winkel staat wijd open. Het licht buiten heeft een zachte oranje gloed, de oktoberzon schijnt volop.
‘Wat vind jij nou van de trend om te mediteren? Ik lees en zie het overal. Je wordt echt doodgegooid met gratis cursussen leren mediteren op Facebook, sessies op de sportschool en in elke magazine staat wel een artikel.’ Juul zit in haar zwarte glanzende hardloopbroek met witte strepen op de toonbank bij Kris. Haar lippen rood gestift.

‘Ik weet eigenlijk niet echt wat mediteren is? Zou het ook iets voor mij zijn?’

‘Volgens mij is het goed voor iedereen Juul. Mediteren is voor mij een moment van even naar binnen keren, even stil zijn en ontspannen.’

‘Ik heb net een uur gerend. Volledig in mezelf, weliswaar met muziek op. Is hardlopen ook mediteren dan?’

‘Ieder heeft zijn eigen vorm. Je hoeft volgens mij echt niet in kleermakerszit met rechte rug te zitten om de stilte te ervaren.’ Kris schenkt een kopje verse gemberthee in voor Juul.

‘Kijk naar kinderen. Eefje vond vroeger altijd haar duim. Ik ben er achteraf van overtuigd dat zij zich op die manier afsloot van prikkels en stilte zocht.’

‘Je zegt nu dat duimen van kinderen een vorm van meditatie is?’

‘Ja, eigenlijk wel. Ik baal als een stekker dat ik dat nu pas inzie. Wat een heks was ik. Omdat het slecht voor haar tanden was en omdat het suf stond leerde ik het haar af. Ik nam haar eigenlijk haar zen moment af.’ Kris staart voor zich uit.

‘Shit, we doen het nooit goed hè?’, zegt Juul.
Dromerig mijmert Kris.

‘Wat een spiritueel talent had ze toen eigenlijk al.’

‘Ik dacht trouwens altijd dat kinderen die duimen liefde tekort hadden. De mijne duimden ook, en Jet stopte twee vingers in haar mond.’

‘Liefde tekort?’

‘Ja, dat heb ik wel eens ergens gelezen.’

‘Ik vraag me dan af welke liefde ze bedoelen? Zelfliefde? Spirituele liefde? Het kan in ieder geval geen gebrek aan moederliefde zijn Juul.’ Julia hupt van de toonbank af en duikt voorover om haar benen één voor één te stretchen.

‘Bizar toch dat zo’n jong kleurrijk kind al zo’n spiritueel wezen is en dit in kleine stapjes afleert in het leven.’ Kris neemt een slokje van haar thee.

‘Totdat ze op een punt komen, meestal tussen de dertig en de veertig en ze weer willen voelen dat ze al één zijn. Iets wat ze dus allang wisten maar hadden weggestopt.’

Julia staat weer rechtop.

‘Wat is spiritueel voor jou Kris?’

‘Spiritueel is voor mij de pure liefde diep in jezelf en de verbondenheid daarmee. Die duim van Eefje gaf haar liefde, ze gaf met die duim liefde aan zichzelf. Eefje hoorde zichzelf en voelde of wist gewoon intuïtief wat ze nodig had wanneer het even druk was geweest, het spannend was of wanneer ze moe was. Die duim was haar meditatie.’

‘Dus mediteren is liefde?’

‘Nu je het zegt. Ja, mediteren is liefde aan jezelf geven. Omdat je in de stilte van meditatie weer contact maakt met je spiritualiteit.’

‘Misschien moeten we allemaal weer als een kind gaan duimen. Kleur geven aan het leven. Zo simpel is het.’ Kris geeft Julia een hug.
‘Love your color honey.’

?

‘Jij bent zo sterk, ik heb echt zoveel respect voor jou.’ Op het bankje voor de winkel zitten Juul en Kris. Juul roert met een blank houten stokje in haar cappuccino.

‘Je doet het maar allemaal. Je bent bijna 24/7 vader en moeder tegelijk én je hebt een succesvolle winkel met online ambities.’ Kris glimlacht.

‘Dank je lief. Ik ben inderdaad best sterk maar niet elke dag hoor. Vergis je niet.’ Een grote bonte hond houdt even stil bij het bankje. Hij jankt en geeft een vriendelijk kopje. Ze legt haar hand op zijn kop en kriebelt voorzichtig achter zijn oor.

‘Vroeger was ik ook niet altijd sterk. Ik herinner me genoeg momenten dat ik verdrietig was. Met mijn hond deelde ik dan mijn geheimen. Ik dacht op zo’n moment vaak, ooit als ik later groot ben zal ik gelukkig zijn met mijn man en kinderen. En doe ik alles op mijn manier.’ Met de rug van haar hand veegt ze langs haar neus.

‘Ja, en toen ik dat eenmaal had, was ik ook niet altijd gelukkig. Ik streefde naar iets hogers, nog meer liefde denk ik. Ik zocht het toen vooral buiten mezelf.’

‘Was het een illusie of een wens?’

‘Ik weet het niet. Ik denk dat ik terug wilde naar een oud herkenbaar en vertrouwd gevoel.’

‘Heb je dat oude nu gevonden dan?’

‘Steeds hoor ik een stemmetje dat zegt:”dat lukt toch niet.” Maar hoe harder de stem hoe harder ik mijn best doe om het voor elkaar te krijgen.’

‘Uren stop ik in lezen en onderzoek. En doe ik mijn best om altijd positief te zijn.’

‘Nou dat klinkt wel heel perfectionistisch.’

‘Haha, nou alleen al gezien de rommel in mijn huis kan ik dat wel verwerpen Juul.’

‘Wanneer is die zoektocht dan klaar?’

‘Nou na elke gestrande liefde of andere hobbel ga ik steeds harder op zoek. Ik wil mijn droom leven. Koste wat kost. Ik heb vragen.’ Kris trekt haar rechter been onder zich.

‘Alleen zijn er telkens momenten waarop ik vastloop. De spanning zet zich dan echt muurvast in mijn lijf en ik blokkeer aan alle kanten. Dat zijn de momenten waarop ik me realiseer dat ik aan het overleven ben in plaats van leven.’

‘Heb je dat nu?’

‘Ja, en ik wil dat niet meer. Ik kap er mee om bikkel hard te zijn voor mezelf. Ik word lief en zacht. Niet meer zo streng. Ik wil gewoon leven, kwetsbaar zijn, genieten en vertrouwen op wat er is. Weer echt contact maken met mijn kern. Ik weet dat die kern pure liefde is.’

‘Jeee Kris, wat zeg je dat weer mooi. En ik maar denken dat jij altijd zo zen was.’

‘Ja schat, soms zit het mee en soms zit het tegen. That’s life. We moeten toch meer praten met elkaar, het is toch raar dat jij zelfs niet weet wat er soms bij mij speelt. Stop met al die maskers en filters, dat is toch ook veel eerlijker tegenover onze kinderen. Straks denken zij nog dat wij altijd sterk zijn en dat zij dat ook altijd moeten zijn. Dat is toch een mega slecht signaal.’

‘Meer openheid dus.’

‘Ja, leven met alles erop en eraan. Liefde dus’ Allebei staren ze naar de regendruppels die een plasje bij hun voeten beginnen te vormen.

‘Kom we gaan naar binnen,’ zegt Juul.

Bij elke hobbel komt een stukje van je echte kerntalent boven drijven. Dat wat er komt zorgt er telkens voor dat je je zoveel krachtiger verbindt aan het leven van liefde. Het zit soms heel diep in ons weggestopt. Daar waar echte liefde zit, zijn geen vragen.  

?

Kris haast zich nadat ze de kassa in haar winkel heeft afgesloten naar huis, ze trekt nog snel wat boodschappen uit het rek van de buurtsuper, en haalt Eefje van de hockey omdat ze net belde dat haar fiets is gestolen. Thuis flanst ze hutspot in elkaar, racet naar de sportschool en belt ondertussen handsfree haar jarige vriendin. ‘s Avonds laat beantwoordt ze met prikkelende ogen nog even de 34 berichten die de hele dag al op haar scherm roodgekleurd zijn. Terwijl ze uitgeblust haar bed induikt nadat ze zich nog even onder de douche gescrubd en geschoren heeft, moet ze glimlachen om de gedachte in haar hoofd: ‘Is het nou Ananas [annênês] OR Ananas [ennenes]?’ Deze vraag stelde ze als kind zo vaak aan moeders van vriendinnen. Ze kozen na lang nadenken vaak voor optie twee. Morgen bij haar kinderen testen. Een diepe zucht volgt. Morgen, haar agenda staat nu al zo vol.

Veel mensen om haar heen lijken het net als zij steevast druk te hebben. Ze klagen erover.

‘Ontspan je.’ Is de standaard oplossing die ze leest in de bladen. De EHBO-kit onder druktemakers is mediteren. De Buddhify app heeft voor elke toestand een optie.

‘Ga naar Yoga,’ zei een vriendin laatst.

‘Donder toch op met al die yoga, gezond eten en meditaties. Ik krijg er juist stress van. Ik ben serieus in staat die yogamat door de zaal heen te smijten. Ik word steeds zo boos dat ik een houding niet kan. Ben echt gefrustreerd door mijn te korte spieren die ik overigens met liefde heb ontwikkeld door jaren achter een bal te hebben aangehobbeld. Ik wil winnen van een ander. Niet de f*cking strijd met mezelf aangaan zoals op zo’n yoga mat of tijdens een meditatie waar mijn gedachten totaal niet van plan zijn hun kop te houden.’

Tijd voor een cursus timemanagement heeft ze niet, zin trouwens ook niet. Maakt ze verkeerde keuzes? Moet ze vluchten voor haar drukke agenda? De boel de boel laten? Kris is een realist die af en toe droomt. Een jaar lang zeilen op de azuurblauwe Caribische zee is echter geen optie met twee schoolgaande kinderen en een eigen zaak. Dus: deal with it.

Voordat ze het licht uit doet en gaat slapen besluit ze heel bewust haar dag positief af te sluiten. Ze kijkt door haar vallende wimpers heen en schrijft in een flow alle dingen waar ze van geniet op. Haar winkel, haar kinderen, al het geld, haar vrienden, haar gezondheid, het sporten en haar huis. Stiekem geniet ze dubbel en dwars van haar volle leven en van de vrije tijd. Hoe stil en saai zou het zijn zonder. Blij is ze met haar keuze om pas ‘s avonds email- en app berichten te beantwoorden in plaats van de hele dag door. Haar telefoon staat altijd op stil, pas wanneer zij het wil gaat hij aan. Sinds kort plant Kris haar vrije tijd en tijd voor last minute klusjes in haar agenda. Het staat hierdoor heel vol maar het voelt goed. Vroeger was ze een kei in multitasken, dacht ze. Het leek sneller te gaan wanneer ze verschillende dingen tegelijk aanpakte. Niets was minder waar. Het werd een complete chaos in haar hoofd. Ze was inefficiënt en continu gefrustreerd. Dat de kracht ligt in focus had ze zich eerder willen realiseren. Als kind zat ze uren met haar duim in haar mond, lag daar de basis? Aandacht geven aan één ding tegelijk. Ze geniet nu zoveel meer van het moment, het geeft rust en ze is veel efficiënter.

Heel af en toe vervalt Kris in haar ouderwetse ja-knik modus. Ze weet dat nee-zeggen, ja zeggen is tegen zichzelf, maar er zijn zoveel leuke activiteiten. Op zo’n ja-moment voelt ze tegenwoordig haarscherp aan dat het ad hoc ingaan op activiteiten niet haar manier is. De kapitein blijven Kris, hou je doel in het oog. Ze swiped en focust. Niet langer een Ananas [Annênês] of een Ananas [Ennenes] maar een robuuste Pineapple.

?